.jpg)
“ความรัก” ต้องวางอยู่บนรากฐานแห่งความมีสติ
รักอย่างมีปัญญา เพราะจะทำให้ผู้รักมีความสุข เป็นอิสระ
ไม่มีจิตใจที่คับแคบ ที่จะผูกมัดรัด “เขา” เอาไว้เป็นของ “เรา”
คงต้องหันกลับมามองความรักกันใหม่…
เริ่มจาก “ใจ” ของเราก่อน ลองหันกลับมามองตัวเองอย่างจริงใจ
และมีเมตตา ว่าเรา “รัก” ตัวเราเองเป็นหรือเปล่า…
ลองมองดูซิว่าเราดูแลกาย จิตและวิญญาณ ของเราดีอยู่หรือไม่…
เราเบียดเบียนตัวเราเองจนเกิดทุกข์บ้างไหม…
เราต้องเริ่ม “รัก” ตัวเองให้เป็นเสียก่อน…
ถ้าเรา “รัก” ตัวเรา เราจะมีเมตาต่อตัวเอง…
เราจะไม่เบียดเบียนหรือทำร้ายใจของเราให้ขุ่นมัว…
แล้วเราจะรักตัวเองอย่างไม่เห็นแก่ตัว แต่ระมัดระวังใจเราอย่างดี..
ใจอย่างนี้จะเข้มแข็งและมีพลังแห่งความรักกว้างขวางยิ่งใหญ่…
ต้องเตือนใจเราเองอยู่เสมอว่า “เราจะรักอย่างมีสติ”….
พร้อมด้วยปัญญา จะต้องไม่ติดอยู่ในความหลงไหลไร้สติ…
ที่มุ่งคิดแต่จะให้เขากลับมาตอบสนองเรา เราจึงจะมีความสุข…
เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เรานั่นเองแหละที่จะเจ็บปวดและเกิดทุกข์…
จงเป็นสุขที่ได้รักเถิด รักอย่างไม่มีเงื่อนไข…
รักอย่างไม่คิดยึดครองไว้เป็นของตน..
และรักอย่างไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน…
ถ้าทำได้…จะเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่…
ไม่คับแคบหากแต่ งดงามอย่างกว้างขวาง ….
ไม่มีที่สุด…ไม่มีประมาณ…..
“รักใด ยิ่งรัก ยิ่งทุกข์ ตายอยู่บนกองทุกข์ อย่าบุกต่อ
รักใด ยิ่งรัก ยิ่งหมดทุกข์ เยือกเย็น อยู่เหนือทุกข์ ขอให้รุก ให้ดี…”
